اندیشه اسلامی

  ايمان يکي از ارکان پرورش انسان و مقدمه و پايه تزکيه انسان است. بدون داشتن ايمان، ديگر ارکان؛ مانند تقوا و انجام عمل صالح نيز بي معنا و نامفهوم خواهند بود چرا که اساس و ساختمان همه ديگر معارف اسلامي، برپايه ايمان بنا شده است.
    معني واژه ايمان
    “ايمان” را در فارسي به “باور” و “عقيده” ترجمه کرده اند.
    کسي که به چيزي ايمان دارد، يعني آن چيز را به عنوان يک باور و عقيده پذيرفته است.روشن است اگر کسي بخواهد نسبت به چيزي، در وجود خود، ايمان بياورد بايد ابتدا نسبت به آن چيز، علم و آگاهي و اطلاع داشته باشد.
    به عبارت ديگر نيز مي توان گفت که ايمان، زاييده علم است چرا که اگر کسي نسبت به چيزي علم و آگاهي نداشته باشد، نمي تواند نسبت به آن چيز در خود احساس ايمان و عقيده پيدا کند.اما اين اصلا بدان معنا نيست که علم و ايمان، با هم مترادف اند.در واقع اختلافي اساسي و تفاوتي عظيم بين دو مفهوم “علم” و “ايمان” قرار دارد که آنها را تا حد بسيار زيادي از هم متفاوت مي سازد.در حقيقت، ايمان، تسليم و خضوع در برابر باورهايي است که انسان به آنها اعتقاد دارد ولي علم، صرفا شامل آگاهي و دانستن آن اعتقادات مي گردد.

آثار ايمان به خدا ، در وهله اول و آثار عقيده به توحيد ويكتا پرستي، در مرحله بعد، در زندگي بشر، بي شمار است كه در اين مقال ما به پاره اي از آثار توحيد مي پردازيم. قبل از شروع ؛ به دومقدمه زير، توجه كنيد :
مقدمه  1:
نكته اول : «ايمان»، تنها يك «كلمه» نيست، بلكه يك «باور قلبي» است. باوري كه به زندگي انسان «جهت» مي‌دهد و در «چگونه زيستن» او نقشي مهمّ دارد و محور ارزش‌گذاري براي انديشه‌ها و عملكردهاي مردم است.
نكته دوم : ايمان داراي مراتبي مي باشد كه هر كسي بنا به اعتقاد و عملي كه انجام مي دهد به اين مراتب دست پيدا مي كند .
مقدمه2 :
توحيد درجاتي دارد (همچون توحيد ذاتي و صفاتي و افعالي و توحيد در عبادت و...)
و توحيد ذاتي يعني شناختن ذات حق به وحدت ويگانگي، حال اگر كسي به چنين شناختي برسد مي يابد كه:

اكنون درپاسخ به پرسش شما،يكتا پرستي وايمان به خدا نتايج بسياري دارد كه بعضي از آن عبارتند از:
الف ) فوائد و آثار جسمي:
ايمان به خدا در زندگي انسان از مهمترين فوائد ايمان تضمين سلامت جسماني يكي از مهمترين فوائد ايمان به خدا سلامتي جسماني مي باشد . چرا كه كسيكه به خداوند متعال ايمان دارد دستورات بسيار متعددي را كه براي سلامتي بندگان خود در زندگي روزمره بيان نموده عمل مي نمايد .

منبع

عبدالظاهر داعي
انسان در هنگام زندگي در جامعه يک سلسله از ضرورتها و نيازمنديهاي اجتماعي دارد که عبارتنداز:
- ضرورت به فاميل و روابط فاميلي.
- ضرورت به مکتب، مدرسه و دانشگاه .
- ضرورت به قانون و دستگاه اجراکننده آن.
نقش دين مقدس اسلام را در زندگي اجتماعي انسان ميتوان در سه بخش اساسي مورد مطالعه قرار داد:
نقش ايمان در بخش روابط فاميلي واجتماعي
دين مقدس اسلام براي همهي اعضاي فاميل، اقارب، همسايگان و همشهريان قوانيني را بر اساس حقوق و امتيازات بيان داشته است که نتيجهي آن همبستگي و روابط نيک، ميان اعضاي خانواده، اقارب و همسايگان و ساير همشهريان تامين ميگردد.
نظام اجتماعي اسلام بهترين وسيلهي نجات جامعه بشري است. زيرا دين مقدس اسلام براي حفظ رابطهها يك سلسله قوانيني دارد كه ميتواند پيوند انسانرا با خانواده، اقارب و ساير انسان ها بگونه اي توجيه نمايد كه در نتيجه خوشبختي و سعادت همه بصورت عادلانه تضمين گردد. در دين مقدس اسلام رابطه ي فرد با فرد و جامعه اش بر اساس احترام و حقوق متقابل بيان شده است که نتيجهاش دوام و استمرار روابط ميان فاميل، اقارب و ساير افراد جامعهي اسلامي ميباشد، ب

حضرت پيامبر اسلام (صلي الله عليه وسلم) عزت دادن خانم ها را ويژه ي مردان خدا پرست دانستـه، واهانت آنان را خاصيت زشت مردان پست دانسته است چنانچه از ايشان روايت شده که فرموده است: (بهترين شما بهترينتان با فاميلش مي باشد، ومن بهترين شما با فاميلم مي باشم، زنان را مردان با شخصيت عزت مي نمايند، و مردان پست و بي شخصيت آنانرا توهين مي کنند) و همچنان اطاعت شوهر را ويژهي همسران مؤمن دانسته، و با توجيهات سالم و براي زندگي انسان با احترام جانبين دوام اين زندگي را تضمين نموده است.
زندگي و شخصيت پيامبر (صلي الله عليه وسلم) بهترين الگو و نمونه براي تمامي مردان مومن است که آنحضرت هيچگاهي در مقابل همسران خويش از خشونت و تندي کار نگرفته و در اين مورد حديث صحيحي است که آنرا يکتن از همسران پيامبر (صلي الله عليه وسلم) روايت کرده است: حضرت بي بي عايشه (رضي الله عنها) روايت مي کند که رسول الله (صلي الله عليه وسلم) هيچگاه خادمي و يا خانمي را لت و کوب ننموده است. (ابوداود)

منبع

دین(Religion)  در لغت به معنای جزا، حساب، طاعت، ورع، سلطه و قهر و غلبه، و نیز به معنای شریعت و آیین است.[1]

«ايمان»، تنها يك «كلمه» نيست، بلكه يك «باور قلبي» است. باوري كه به زندگي انسان «جهت» مي‌دهد و در «چگونه زيستن» او نقشي مهمّ دارد و محور ارزش‌گذاري براي انديشه‌ها و عملكردهاي مردم است.
به دليل همين اهميت است كه گام اولِ ورود به مسير بندگي و مسلماني، «ايمان» است و كسي كه اين باور مقدّس را داشته باشد، «مؤمن» ناميده مي‌شود.
آيا تا به حال فكر كرده‌ايد كه ايمان، چه تعهّدات و مسؤوليت‌هايي براي «مؤمن» فراهم مي‌آورد؟ نقش ايمان در زندگي چيست؟ فرق يك مؤمن با فرد بي‌ايمان در كجاست؟
ايمان، گرايش قلبي و وابستگي فكري و اعتقادي و روحي به‌يك موجود برتر، به يك آفريدگار توانا، به يك مكتب نجات بخش، به يك زندگي ديگرپس از اين دنيا (معاد)،به يك كتاب مقدّس كه از سوي خدا نازل شده است (قرآن)، به پيامبراني كه سفيرانِ الهي براي هدايت بشرند، به وحي و ما وراء الطبيعه و… است.
اينها و برخي امور ديگر، «متعلّقات ايمان»اند، يعني اينها را بايد قبول داشت و در پي اين پذيرش و باور،عمل كرد.
به تعبير قرآن، پيامبران الهي مأمور بودند تا بذر اين ايمان را در دل‌هاي مردم بكارند و زندگي‌ها را در سايه ايمان، از صفا و معنويت و پاكي و عدالت برخوردار سازند.
مردم هم، اغلب عقلشان در چشمشان بود. چون به‌ديده‌ها و شنيده‌ها و محسوسات، بيشتر مأنوس بودند، پذيرشِ «خداي ناديدني» و «فرشتگانِ نامرئي» و «جهان آخرت» برايشان دشوار بود. از اين رو گاهي سرسختي و لجاجت نشان مي‌دادند و «خداي يكتا» باورشان نمي‌شد و به «زندگي پس از مرگ»، كافر مي‌شدند و به پيامبران، نسبت‌هاي ناروا مي‌دادند.
پيامبر اسلام فرموده است:
«ايمان، اعتراف زباني، شناخت و پذيرش قلبي و عمل با اعضا و جوارح است».
اين تعريف از ايمان، ريشه در قرآن كريم دارد.
در قرآن هم، درباره ايمان، روي دو جنبه «باور قلبي» و «عمل» بسيار تأكيد شده است.وقتي قرآن مي‌خوانيد، بارها و بارها به‌تعبير «آمَنوا وَ عَمِلوا الصّالحات» برمي‌خوريد؛ يعني ايمان در كنار عملِ خوب و شايسته است. اگر ايمان را يك نهال و درخت بدانيم، «عمل» ميوه و ثمره آن است. آيا شما مي‌توانيد قبول كنيد كه كسي به‌خدا، قيامت، بهشت وجهنم، وحي، قرآن، پيامبران و فرشتگان، ايمان و عقيده داشته باشد، ولي رفتارش مثل آدم‌هاي غير معتقد به خدا و قيامت باشد؟
ايمان بايد از «دل» به «اعضا» سرايت كند و از «درون» به «بيرون» جاري شود و باور دروني در عمل خارجي انسان اثر داشته باشد، وگرنه چه ايماني؟
بعضي از ايمان‌ها سطحي و تقليدي و متعصّبانه است؛ برخي هم عميق و براساس شناخت و تفكّر و بصيرت. به‌همين دليل مي‌گوييم دو نوع ايمان داريم: يكي «ايمانِ مستقرّ» و ديگري «ايمانِ مستودع».
«ايمان مستقرّ» مثل درختي كهنسال، ريشه‌دار و استوار است و به اين زودي‌ها از بين نمي‌رود و مؤمن، با شنيدن شبهه‌ها، به‌شك نمي‌افتد. امّا «ايمان مستودع» حالتي شبيه خانه اجاره‌اي و اشياي عاريه‌اي دارد، هميشگي واستوار نيست؛ زود زايل مي‌شود و رنگ مي‌بازد و چون براساس منطق و برهان نيست، با كمترين آسيب از بين مي‌رود، يا حدّ اقل از تأثير گذاري در زندگي شخص، باز مي‌ماند.

ماه مُحَرّم یا محرم‌الحرام نخستین ماه تقویم اسلامی (هجری قمری) و به اعتقاد مسلمانان از جملهٔ ماه‌های حرام است. به‌همان‌گونه که پیش از ظهور اسلام، در دوران جاهلیت، جنگ و خونریزی در این ماه‌ها ممنوع بود، پیامبر اسلام نیز همان را تأیید کرد.محرم نخستین ماه از ماه‌های دوازده گانه قمری و یکی از ماه‌های حرام است که در دوران جاهلیت و نیز در اسلام، جنگ در آن تحریم شده بود.

شب و روز اول محرم به عنوان اول سال قمری دارای نماز و آداب خاصی است که در کتاب مفاتیح الجنان بیان شده است.محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در قتل حسین بن علی است.

حوادث و وقایع فراوانی در ماه محرم رخ داده است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌شود:

غزوه ذات الرقاع، فتح خیبر، ازدواج فاطمه و علی، ورود علی به اسلام ، نبرد کربلا – تاسوعا و عاشورا و قتل حسین و اسارت خاندان حسین به کوفه و شام.

همچنین نقل است که به خلافت رسیدن عثمان، قتل محمد امین برادر مأمون عباسی، قتل جعفر برمکی و انقراض خاندان برمکی و دولت برمکیان، واقعه هولاکو و مستعصم و انقراض دولت بنی عباس در این ماه بوده است.

عروج ادریس به آسمان، استجابت دعای زکریا ، عبور موسی از دریا و غرق شدن فرعونیان در نیل و عذاب اصحاب فیل نیز در ماه محرم رخ داده است.

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد